تنهام

در نهایت همه آدما تنهان.

پس مسخره است که منتظر کسی باشم. 

اون دفعه اگر تونستم خوب پیش برم، به خاطر انرژی ای که از شخص دیگه ای گرفتم؛ این دفعه با انرژی خودم عالی پیش میرم.

دوباره برمیگردم به کتاب خوندن، در حد توانم درس خوندن، ورزش کردن، پروژه زدن، یاد گرفتن زبان، برنامه ریزی کردن، و از همه مهمتر نقشه ی راه برای زندگیم پیدا کنم. و از همه بهتر این که خودمو از شر این قرص و دواها راحت میکنم و اجازه نمیدم بیشتر از این این چیزا اذیتم کنه. از اولم مسئله ی مهمی نبود، الان گنده شده. 

من توانایی هام خیلی بیشتر از چیزیه که الان از خودم نشون میدم.

ولی نباید عجله کنم. عجله منو از کار میندازه. برگشت به اوجی که قبلا بودم، اولش یه مقدار سخته، ولی من از پسش برمیام. 

باید به مشورت های دیگران هم توجه کنم. 

هیچی دیگه. 

فعلا همین.

الان خیلی آرومم. از صبح خیلی مشوش بودم. 

+با سه ماه نخوردن بستنی هم نمیمیرم.